De laatste controle bij de verloskundige was op 20 mei om kwart voor 12. Die ochtend lag ons meisje dwars in mijn buik, eenmaal bij de verloskundige was ze verder gedraaid naar stuit. De verloskundige stuurde mij door voor een echo, je kan immers nooit met 100% zekerheid zeggen dat ze echt in stuit ligt door aan je buik te voelen. Samen met Ruben nog even lang oma om te kijken of ze op Ruben kon passen, maar dat ging niet lukken omdat ze de hele dag moest werken. Ze gaf ons een broodje mee om in de auto op te eten. Gauw naar het Eva van Hoorn voor de echo, om kwart over 1 waren we aan de beurt. Gelukkig was Ruben heel erg lief en was lekker aan het spelen. En dat terwijl hij normaal in zijn bedje ligt te slapen tussen de middag.
Tijdens de echo bevestigde de echoscopiste dan onze meid echt in stuit ligt. Na nog het een an ander na te kijken komen ze erachter dat ze erg klein is. En er is weinig vruchtwater. Ze maken zich een beetje zorgen en ze belt met mijn verloskundige om te overleggen wat te doen. Ze sturen ons door naar het ziekenhuis voor een 2e echo en controle bij de gynaecoloog. Dat word nog opschieten en oppas zoeken voor Ruben, gelukkig is Opa Willem thuis en kan Ruben daar naartoe en nog even naar bed. Nog even snel langs huis om Ruben zijn spullen te pakken en ik neem voor de zekerheid maar even mijn "ziekenhuis koffertje" mee.
Ondertussen heb ik ook met Erik gebeld en hij zorgt ervoor ddat hij om 14.15u bij de parkeergarage staat. Dan kunnen we samen naar binnen. Gelukkig kom ik net optijd aan, dat was op schieten zeg! En het was behoorlijk druk op de weg. Na de echo waaruit blijkt dat ze indardaad in stuit ligt en ook klein is en ook het weinige vruchtwater word bevestigd. Maar zij maakte zich absoluut niet druk. Dat is best raar, de een maakt zich zorgen en de ander helemaal niet... Wat moet je nu geloven? Na de echo moeten we naar boven naar de verloskamers om een CTG te laten maken. Een CTG is een hart filmpje van de baby en van mij. Deze is opzich goed maar ze vinden de baby wel erg rustig. Na overleg met de gynaecoloog besluit zo om toch voor een Keizersnede te gaan, dat was wel even schrikken. Wij gingen er eigenlijk vanuit dat ik bedrust zou krijgen om te zorgen dat de kleine nog even goed kan groeien. Maar dan is een keizersnede wel even heftig! De reden dat ze voor een keizesnede kiezen is omdat de baby te klein en kwetsbaar is om te draaien en daarom is een stuitbevalling ook niet mogelijk is. Ook omdat ze ook nog eens met een been omhoog ligt en een been omlaag. Ze willen ook niet lang wachten, en ze zegt het kan vanavond (vrijdag) morgen ochtend of maandag ochtend. Jeetje ik wist niet wat me overkwam, zo snel!? Gelukkig kiezen ze voor maandag omdat het geen spoed is en omdat het met de kleine nog goed gaat. Maar ik moet dan wel elke dag terug komen om een CTG te laten maken. Als die goed zijn dan mogen we weer naar huis ,zo niet dan gaan ze de baby direct halen... Pfff wat een stress! Gelukkig kan ik nu nog even lekker naar huis en genieten van onze kleine man en mijn dikke buik! Na bij Gerie en Willem gegeten te hebben zijn we naar huis gegaan. Ik had kanllende hoofdpijn van deze vreselijke gestresde dag! Lekker vroeg naar bed en morgen weer naar het ziekenhuis voor een CTG. Gelukkig was die goed en mochten we weer naar huis, 'savonds hebben we gebbqd met vrienden en hadden we even wat afleiding. Zondag nogmaals naar het ziekenhuis en gelukkig was het nogmaals goed. Nu maar op naar maandag om ons kleine meisje in ons armen te sluiten. Wat een zenuwen! En wat duurt wachten lang!!!!
Ruben gaat lekker bij Gerie en Willem logeren voor een paar nachtjes. Jeetje wat had ik het moeilijk bij het idee dat ik dat jochie zo weinig zo gaan zien, niet naar bed brengen, niet uit bed halen en niet lekker kunnen knuffelen. Hem niet zien spelen en lekker gek te zien doen. Vreselijk! Maar ik kon me er nog niets bij voorstellen om een aantal dagen in het ziekenhuis te liggen en dan ook nog eens samen met ons kleine meisje.
Eenmaal thuis, begonnen de zenuwen weer door onze lijven te gieren, en ze gingen maar niet weg. "s avonds heb ik nog even uitgebeid gedoucht want dat zou de komen de dagen wel niet zo gemakkelijk gaan. Ik mocht na 00.00u niet meer eten en dus heb ik nog snle wat gegeten voor die tijd. Wel mag ik voor 06.00u nog een kopje thee. Na ongeveer de hele nacht wakker te hebben gelegen was ik blij dat het 05.30u was, even snel douchen. een kopje thee drinken en op naar het ziekenhuis! Om 07.15u moeten we ons melden op de kraamafdeling en worden we naar een kamer gebracht waar ik de komende dagen zal verblijven. Gelukkig een eenpersoonskamer. Beetje privacy is wel zo prettig.
Om 07.45 ga ik nog even naar de wc, en trek in de operatie jas aan. Samen met Erik worden we om 08.00 opgehaald want we moeten om 08.15 in de operatie kamers zijn.
Erik krijgt nog een mooi overall aan en een mooie muts op en een mondkapje voor. Staat Leuk hoor! Ook ik krijg een muts op en daar gaan we dan! Jeetje wat is het daar koud! Na dat ze de ruggenprik gegeven hebben, die viel me erg mee trouwens! ik zag daar zo vreselijk tegen op! Ik heb altijd gezegd dat ik nooit van mijn leven een ruggenprik wilde hebben, en nu had ik gewoon geen keus! Daarna kreeg ik lekker warme dekens over mijn boven lijf. GElukkig! Nadat alles goed verdoofd was zijn ze begonnen om 08.20u met de operatie. Wat een vreselijk gevoel! Ik had geen pijn maar ik voelde alles, de aanraking en het duwen en trekken aan mijn buik! Echt niet leuk! Ik kon wel janken! Om 08.35 was onze kleine meid er al, wat ging dat snel. En het eerst wat ik zei toen ik haar zag was "Ze heeft spek billen!" Gelukkig viel haar gewicht erg mee en was ze 3020gram schoon aan de haak! Want als je hoort dat ze waarschijnlijk nog geen 2200 gram weegt gaan er veel dingen door je hoofd, maar dit had ik niet durven dromen!
Nadat ze gecontroleerd is door de kinderarts mag ik haar even vast houden en gaat ze daarna samen met papa naar boven om kleertje aan te trekken. Ik word gehecht en daarna naar de uitslaapkamer. Tijdens het hechten begonnen de naweeën al, dat deed PIJN! En ze gingen niet meer weg, ik wist niet hou ik het had! Je kan je niet bewegen, ze zijn nog aan het hchten en rommelen in mijn buik om alles weer op zijn plek te leggen! Ik vond het vreselijk! Ik heb nog heel veel aan pijnstillers gehad en 2 keer morfine, gelukkig zakte het af en kwam ik weer een beetje bij. Om 09.45 mocht ik naar boven naar Papa en dochter! Eenmaal boven was ik zo blij! Wat is ze mooi! En wat lijkt ze op haar grote broer! Echt twee druppel water!
Toen gingen we iedereen bellen dat onze mooie Lotte Mila is geboren, wat zijn we blij, en alles is goed met haar!
Ruben kwam ook snel bij zijn zusje kijken samen met opa en oma. En een hele grote ballon!
Na twee dagen in het ziekenhuis machten we al snel naar huis. Lotte was wel veel afgevallen omdat ik geen borstvoeding had en zijn we overgagaan op flesvoeding op dinsdag, die dronk ze heel goed leeg! Woensdag middag mogen we naar huis als Lotte 2 voedingen 35 ml opdrinkt. Dat doet ze prima dus mogen we gaan. en komt Erik ons samen met Ruben ophalen om 16u. Als we met zijn viertjes thuis komen in een geheel met roze versierd huis kan het genieten wan de kraamweek en van elkaar beginnen!
Liefs
van een hele trotse mama van 2 prachtige kindertjes!
