Heftig weekje achter de rug.

Het begon vorige week donderdag, om 8.00u. Een afspraak bij het Eva van Hoorn. In alle vroegte een afspraak voor de 20 weken echo. Officieel een medische echo maar daar stonden we eigenlijk niet bij stil. We zouden nu officieel het geslacht te horen krijgen, best wel een spannend moment. Niet dat het uitmaakt of het een jongen of een meisje zou zijn, maar toch een reden om ontzettend last van mijn buik te hebben van de zenuwen. Op het moment dat we aan de beurt waren trekt het weg en heb ik nergens meer last van. Alles was goed, alle orgaantjes mooi volgroeid, hartje goed, hersentjes goed, bovenlipje gesloten, en zo gaan ze het hele lijfje langs of alles is zoals het hoort. Op het eerst gezicht geen afwijkingen te zien. Maar uit de metingen bleek de omtrek van het hoofdje naar verhouding toch wel aan de kleine kant. Een week achter in de groei... dat hoeft geen probleem te zijn maar ze stuurden ons voor de zekerheid door naar het VU in Amsterdam. Dat is een behoorlijk schok, ook als er meerdere malen word gezegd dat we ons geen zorgen moeten maken, want dit is volgens het protocol en het is niet een der mate ernstige afwijking dat het zorgwekkend is. Mede omdat de rest er keurig uitzag. En dan mag je naar huis met een vervolg afspraak in het VU. En op hetzelfde moment zijn de buikpijn en misselijkheid weer helemaal terug, na vier dagen lang beroerd te zijn geweest hebben we op dinsdag ochtend om 10.30u de afspraak in het VU. Gelukkig waren we direct aan de beurt en na een aantal vragen kon de echo beginnen. De hele 20 weken echo werd overnieuw gedaan en gelukkig bleek ons hele mooie meisje helemaal gezond en er was niets aan de hand met het hoofdje. De reden dat de donderdag ervoor het hoofdje kleiner werd gemeten was omdat ze toen in stuit lag en daardoor kan door de druk van het vruchtwater het hoofdje wat ingeduwd worden aan de zijkanten. Dat is heel normaal maar dat beinvloedde de metingen. Nu lag ze netjes met haar hoofdje naar beneden en was alles weer keurig op schema. Wat een opluchting. Heerlijk we kunnen weer verder met genieten wetende dat Ruben een zusje krijgt!

Wat een schoonheid!                     

Een voetje met 5 teentjes               

Vandaag het voor het eerst een roze pakje gekocht, toch best heel speciaal iets kopen voor een meisje. En niet zomaar een meisje, ons eigen meisje wel te verstaan! Een heel lief schattig roze overslag truitje met witte mouwtjes met bloemetjes erop, en met een wit broekje met bloemetjes hetzelfde als de mouwtjes. Ook heb ik gewone witte lakentjes gekocht, 2 voor in de wieg en 2 voor in het ledikant. Deze lakentje ga ik zelf mooi maken met roze lintjes kantjes en stofjes. En natuurlijk met de naam! We komen in de goede richting maar we  zijn er nog niet helemaal uit. Gelukkig hebben we nog even....


Met Ruben gaat het ontzettend goed, slaapt bijzonder goed de laatste dagen. Hij heeft zijn hongerstaking na 4 dagen weer opgegeven en eet nu weer normaal. Ruben heeft wel eens beter gegeten maar zoveel had hij eigenlijk niet nodig. Ook de opvolgmelk flessen zijn we zo goed als mee gestopt. Heel soms krijgt hij er 's morgens vroeg nog een als hij niet meer wil slapen, maar dat is dan om 06.30 en dat is mij wat te vroeg om beneden te gaan zitten met een mannetje dat eigenlijk ook nog erg moe is maar te eigenwijs om niet te gaan slapen. na een fles is hij weer rustig en slaapt lekker door tot een uur of 08.30-09.00u! Wat wil je nog meer!
Afgelopen week heeft Ruben voorlopig zijn laatste prikken gehad. De eerste prik ging nog wel, maar tijdens de tweede prik zette hij het op een brullen en liet weten dat hij hier niet van gediend was! 2 daagjes is hij er niet zo lekker van geweest maar daarna helemaal geen last gehad. Dit nog komen tot 2 weken na de prik.
Gelukkig hoeft hij pas weer als hij 4 is, dat duurt nog even en dan is Ruben dit al lang weer vergeten.

Sinds gisteren hebben we ook de auto weer terug na een week zonder gezeten te hebben, dan merk je pas hoe erg je zo'n ding mist. Ik ben blij dat hij weer voor de deur staat! Jammer genoeg heeft het onsbehoorlijk centjes gekost, want de koppeling was kapot. toch moest hij gemaakt want we kunnen niet zonder.
En ik hou er niet van om afhankelijk te zijn van een ander. Ik doe graag alles zelf, ook al is dat niet altijd even positief....


Ook ben ik begonnen met cecar-therapie voor mijn bekken want ook dat gaat niet de goede kant op. Ik heb mij ziek moeten melden op mijn werk en ben bij de arbo-arts geweest.
De cecar-therapeut Melanie heeft eerst de intake gedaan en morgen gaan we verder met de oefeningen, en word er een band aangemeten voor extra steun.
De arbo-arts heeft in overleg met mijn leidinggevende besproken dat ik aangepast werk kan gaan doen. Dit bestaat uit 3 X per week 4 uurtjes. En dan niet tillen, lang staan, lang lopen etc. Ik blijf 100% ziekgemeld als het dan niet gaat om wat voor reden dan ook dan kan ik naar huis gaan wanneer ik dat wil. Hier ben ik erg blij mee want ik word gek van het thuis zitten, ik moet er af en toe even tussen uit. Ik hoop het op deze manier voorlopig even vol te houden en het liefste tot mijn verlof half april. De tijd zal het leren....


Volgens mij heb ik jullie lekker bijgekletst!

Liefs, Joy